Όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα η Ελλάδα μας πληγώνει, κι αυτό ισχύει ιδιαίτερα για το νομό Ηλείας. Έναν νομό, προικισμένο από τη Φύση και την Ιστορία, με την Αρχαία Ολυμπία, την Αρχαία Ήλιδα και την Ανδρίτσαινα, τον Καϊάφα, τη Φολόη και τη Δίβρη στους κόλπους του και την ξακουστή Νέδα (το μόνο θηλυκό ποτάμι της Ελλάδας), φυσικό σύνορό του με την Μεσσηνία. Του Πάνου Τριγάζη*
ΠΗΓΗhttp://tvxs.gr/
Τον Αύγουστο του 2007, ο νομός αυτός υπέστη την φονική επιδρομή μιας πύρινης λαίλαπας χωρίς προηγούμενο στην ιστορία του.
Επρόκειτο για έναν πύρινο «πόλεμο», τον οποίο έζησα από κοντά από την πρώτη μέρα και έχω καταγράψει τις εμπειρίες και τα συναισθήματά μου σε βιβλίο με τίτλο «80 ΩΡΕΣ ΣΕ ΠΥΡΙΝΟ ΚΛΟΙΟ – Οδοιπορικό στις φλόγες της Ηλείας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ταξιδευτής».
Βρέθηκα στη Ζαχάρω και στον Καϊάφα το πρώτο βράδυ της βιβλικής καταστροφής, και την επομένη επισκέφθηκα πολλά πυρόπληκτα χωριά, με πρώτη τη Μίνθη, που είναι η γενέτειρά μου. Συνόδευσα τον τότε Πρόεδρο της κ.ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκο Αλαβάνο στην επίσκεψη αλληλεγγύης με τους πυρόπληκτους, που έκανε από τους πρώτους στον νομό μας. Είδα τις φλόγες να ζώνουν και τον Πύργο, να καίγεται ακόμα και το στολίδι του νομού μας και καμάρι της Ελλάδας, η Αρχαία Ολυμπία.
Βρέθηκα δίπλα σε απελπισμένους, οργισμένους αλλά και μαχόμενους ανθρώπους, που επιστράτευσαν όσα μέσα διέθεταν –συχνά και την εφευρετικότητά τους– για να σώσουν τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους και τα χωριά τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι άνθρωποι αυτοί έμειναν εντελώς αβοήθητοι από το κράτος και τους μηχανισμούς του.
Εικόνες που δεν σβήνουν
Πολλές εικόνες ηρωισμού και αυτοθυσίας αλλά και αγάπης για τον τόπο, έχουν χαραχθεί στη μνήμη μου από την Ηλειακή τραγωδία του μαύρου εκείνου καλοκαιριού του 2007.
Εικόνες που δεν σβήνουν
Πολλές εικόνες ηρωισμού και αυτοθυσίας αλλά και αγάπης για τον τόπο, έχουν χαραχθεί στη μνήμη μου από την Ηλειακή τραγωδία του μαύρου εκείνου καλοκαιριού του 2007.
Ξεχωριστή ανάμεσά τους, η συγκλονιστική εικόνα της τραγικής μάνας της ΑρτέμιδαςΑθανασίας Παρασκευοπούλου-Κάρτα, που κάηκε ζωντανή, αγκαλιά με τα τέσσερα παιδιά της, τα οποία προσπάθησε ανεπιτυχώς να φυγαδεύσει από τον πύρινο κλοιό, που στην Αρτέμιδα και στη γειτονική Μάκιστο στοίχισε τη ζωή σε 23 ανθρώπους.
Άλλη εικόνα ηρωισμού, που θα μείνει αξέχαστη, είναι του Αλβανού μετανάστη εργάτηΣπύρου Κιόσα, που επίσης βρέθηκε στο φονικό και πολύνεκρο πύρινο «μπλόκο» της Αρτέμιδας μαζί με τον άτυχο αντιδήμαρχο Ζαχάρως Αντώνη Κρέσπη, έδωσε μαζί του τη μάχη για τη σωτηρία και των δυό τους, τελικά μεταφέρθηκαν και ο Έλληνας και ο Αλβανός στο νοσοκομείο με βαριά εγκαύματα και ο μεν αντιδήμαρχος υπέκυψε στα τραύματά του, ο δε Σπύρος ανέκαμψε και σήμερα εργάζεται στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν».
Άλλη εικόνα αυτοθυσίας και εύγλωττη για τον ισχυρότατο δεσμό του βιοπαλαιστή αγρότη με τη γη του, τα ζώα του και το περιβάλλον, είναι εκείνη του 75χρονου Γιάννη Παπαχριστόπουλου στο χωριό Μιράκα της Αρχαίας Ολυμπίας, που έμεινε ως το τέλος κοντά στο κοπάδι του, αρνούμενος να το εγκαταλείψει και τελικά κάηκε μαζί του.
Τέλος, δύσκολα μπορεί να ξεχαστούν οι εικόνες ατόμων και φορέων απ΄όλη την Ελλάδα και πολλές χώρες του κόσμου, που έσπευσαν στο νομό Ηλείας από τις πρώτες μέρες της τραγωδίας για να συμπαρασταθούν στους πυρόπληκτους, ηθικά και υλικά. Ήταν ένα μεγάλο κίνημα πανελλήνιας και διεθνούς αλληλεγγύης, στο οποίο στηρίχθηκε η δημιουργία του «Ταμείου Μολυβιάτη», το οποίο συγκέντρωσε πάνω από 150 εκατομμύρια ευρώ από 92.000 δωρητές, άτομα και φορείς.
Το Ταμείο αυτό, το οποίο τον Δεκέμβρη του 2010 είχε υπόλοιπο 118 εκατομμύρια ευρώ, το «έφαγε» το μνημόνιο, αφού καταργήθηκε με νόμο και το υπόλοιπο περιήλθε στον Υπουργό Οικονομικών, με άγνωστη ως σήμερα την τύχη του.
Επαναλαμβάνουμε, λοιπόν, το αίτημα που έρχεται από τον νομό Ηλείας: «Δώστε πίσω στους πυρόπληκτους το υπόλοιπο του Ταμείου Μολυβιάτη».
Όσο για τις βαρύγδουπες κυβερνητικές υποσχέσεις για σχέδια ανασυγκρότησης του νομού Ηλείας, παρέμειναν μετέωρες όλα αυτά τα χρόνια και η υπενθύμισή τους μόνο αγανάκτηση, οργή και θλίψη δημιουργεί στον πολύπαθο λαό της Ηλείας, που το 2008 υπέστη νέο καταστροφικό χτύπημα από τον Εγκέλαδο και τον περασμένο χειμώνα έζησε νέα βιβλική καταστροφή στον ίδιο τον Πύργο από τις πλημμύρες.
Στο ερώτημα, αν ήταν αναπόφευκτο το ολοκαύτωμα της Ηλείας, είχα απαντήσει αρνητικά με αρθρογραφία μου από το 2007. Προσωπικά, είχα προσφύγει και στον Συνήγορο του Πολίτη με αναφορά μου στις 12-9-2007, γράφοντας ότι «η ακλόνητη πεποίθησή μου είναι ότι η συμφορά μπορούσε να είχε αποτραπεί ή περιοριστεί στο ελάχιστο, αν υπήρχε πραγματική πρόληψη και επαρκή μέσα δασοπυρόσβεσης και δεν απουσίαζε ο συντονισμός και ένα σχέδιο δράσης με λαϊκή συμμετοχή».
Τίποτα δεν διδάχθηκαν
Πέντε χρόνια μετά, εκκρεμεί ακόμη ο εντοπισμός των ενόχων για την τραγωδία και ο καταλογισμός των ευθυνών και όταν οι Ηλείοι θυμούνται τις τότε δηλώσεις Υπουργών της κυβέρνησης Καραμανλή που απέδιδαν τις πυρκαγιές σε «ασύμμετρες απειλές», μόνο ειρωνικά σχόλια εκστομίζουν.
Τίποτα δεν διδάχθηκαν
Πέντε χρόνια μετά, εκκρεμεί ακόμη ο εντοπισμός των ενόχων για την τραγωδία και ο καταλογισμός των ευθυνών και όταν οι Ηλείοι θυμούνται τις τότε δηλώσεις Υπουργών της κυβέρνησης Καραμανλή που απέδιδαν τις πυρκαγιές σε «ασύμμετρες απειλές», μόνο ειρωνικά σχόλια εκστομίζουν.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι τίποτα δεν διδάχθηκαν οι κρατούντες από το ολοκαύτωμα της Ηλείας, ούτε από άλλα ολοκαυτώματα που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν.
Αυτό πρέπει να επισημανθεί αυτές τις μέρες, που πολλές πυρκαγιές μαίνονται στη χώρα μας, με ιδιαίτερα καταστροφική εκείνη της Χίου.
Θα έλεγα, λοιπόν, στους κατοίκους της Χίου μην τους πιστέψετε αν σας υποσχεθούν ότι για την αποκατάσταση θα εφαρμόσουν το «μοντέλο της Ηλείας», το οποίο ποτέ δεν υπήρξε.
*Ο Πάνος Τριγάζης, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, κατάγεται από το νομό Ηλείας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου