Πως αντιμετωπίστηκε η Γερμανία από τις πιστώτριες χώρες μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου;
Πως αποφεύχθηκαν τα λάθη που οδήγησαν στον στραγγαλισμό της γερμανικής οικονομίας μετά τη λήξη του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, τα οποία συνετέλεσαν σε σημαντικό βαθμό στην άνοδο του ναζιστικού κόμματος;
Πως βοήθησαν τα συμμαχικά κράτη τη Γερμανία να αποπληρώσει το δυσθεώρητο χρέος της;
Απαντήσεις στα προαναφερόμενα ερωτήματα δίδονται σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο που παρουσιάζεται στην ιστοσελίδα erlassjahr.de, μια πρωτοβουλία για τη διαγραφή του χρέους αναπτυσσόμενων χωρών.
"Μια σύντομη αναδρομή σε κρίσεις χρέους του πρόσφατου παρελθόντος μπορεί να προσφέρει σημαντικά διδάγματα. Κυρίως ποια λάθη πρέπει να αποφεύγονται και πώς μπορεί μια χώρα να σταθεί και πάλι στα πόδια της", υπογραμμίζει ο συντάκτης του διαφωτιστικού άρθρου.
Βρισκόμαστε στο 1952. Το δημόσιο χρέος της Δυτικής Γερμανίας ανέρχεται στο αστρονομικό για την εποχή ποσό των 38,8 δισ. γερμανικών μάρκων, το οποίο ισοδυναμούσε με το 20% του ΑΕΠ.
Η κατεστραμμένη γερμανική οικονομία δεν είναι σε θέση να ανακάμψει. Οι πιστώτριες χώρες είχαν δυο επιλογές: Ή να αφήσουν την Γερμανία να γονατίσει ακόμη περισσότερο, αδυνατώντας να πληρώσει το χρέος της ή να την βοηθήσουν να σταθεί στα πόδια και να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις.
Εν αντιθέσει με όσα πράττει σήμερα το Βερολίνο στην Αθήνα, οι 70 πιστωτές της Γερμανίας, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, επέλεξαν να χαλαρώσουν το πρόγραμμα αποπληρωμής του γερμανικού χρέους.
"Εάν οι πιστωτές της Γερμανίας επέμεναν σε μια σκληρή πολιτική λιτότητας και πλήρη αποπληρωμή των δανείων, τότε πιθανότατα το γερμανικό οικονομικό θαύμα δεν θα είχε συντελεστεί ποτέ", είναι το συμπέρασμα των Γερμανών ειδικών!
Αντ΄ αυτού όλες οι εμπλεκόμενες χώρες συμφώνησαν το 1953 στο Λονδίνο σε όρους που επέτρεπαν στην δυτικογερμανική οικονομία να ανασάνει και να αναπτυχθεί.
Α) Διέγραψαν σε ποσοστό 62,6% το ύψος του χρέους, κάτι το οποίο φυσικά δεν κάνουν σήμερα στην Ελλάδα οι Ευρωπαίοι εταίροι που κατέχουν το σημαντικότερο μέρος των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου.
Β) Σε ό,τι αφορά το επιτόκιο των δανείων που δόθηκαν στη Γερμανία, το 1953 αποφασίσθηκε στο Λονδίνο να μηδενισθεί ένα σημαντικό μέρος αυτών, ενώ το υπόλοιπο αναδιαρθώθηκε σε μακροπρόθεσμη βάση.
Γ) Στη Γερμανία δόθηκε η δυνατότητα να ξεχρεώσει τους πιστωτές, μόνο όταν παρουσιάσει θετικό προϋπολογισμό, δηλαδή εμπορικό πλεόνασμα. Δεν χρειάζεται βεβαίως να γίνει υπόμνηση του γεγονότος ότι η εταίροι μας στην περίπτωση της Ελλάδας έφτασαν στο επαίσχυντο σημείο να δημιουργήσουν ειδικό κωδικό στην Τράπεζα της Ελλάδος, ο οποίος αναγκάζει τη χώρα πρώτα να αποπληρώνει τους πιστωτές της και μετά να φροντίσει για τις ανάγκες της!
Όπως αναφέρει ο Γιούργκεν Κάιζερ, "μια σημαντική ποιοτική διάσταση ήταν η συμφωνία των πιστωτών και της γερμανικής πλευράς ότι σε καμία περίπτωση η Γερμανία δεν θα αποπλήρωνε τα δάνειά της από τα αποθεματικά της, αλλά μόνον από τα τρέχοντα πλεονάσματα".
Τι θα σήμαινε αυτό σήμερα για την Ελλάδα;
"Εάν εφαρμοζόταν αυτό τώρα και στην Ελλάδα", προσθέτει ο Γιούργκεν Κάιζερ, "και λέγαμε ότι οι Γερμανοί θα πάρουν χρήματα εάν επιτρέψουν ένα ελληνικό εμπορικό πλεόνασμα, τότε οι Έλληνες θα έπρεπε να κάνουν πολλές εξαγωγές και να φιλοξενήσουν πολλούς γερμανούς τουρίστες, μέχρι να αποπληρώσουν τα καταραμένα (γερμανικά) τανκς".
Η συμφωνία του Λονδίνου, καταλήγει ο Γιούργκεν Κάιζερ, "έθεσε τα θεμέλια για την εξέλιξη της Γερμανίας σε εξαγωγική δύναμη".
Έτσι, συντελέστηκε το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας, το οποίο όλοι εξάρουμε σήμερα...
Υ.Γ: Η συμφωνία για τη διαγραφή του προπολεμικού γερμανικού χρέους υπεγράφη στο Λονδίνο στις 27 Φεβρουαρίου 1953. Τραγική ειρωνία 59 χρόνια μετά, την ίδια ημέρα, στις 27 Φεβρουαρίου 2012 το γερμανικό κοινοβούλιο ενέκρινε τη λεώντειο συμφωνία για το ελληνικό χρέος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου