Έξι φορές πρωταθλήτρια Ελλάδος στην ξιφασκία με αμαξίδιο και 16η στην γενική Παγκόσμια κατάταξη, η Έφη Βλάμη έχει διανύσει μια αξιοσημείωτη πορεία στο χώρο του αθλητισμού.
Αυτή την περίοδο προετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2020 που θα γίνουν στο Τόκιο και παράλληλα εργάζεται στο Σύλλογο «Όραμα Ελπίδας- Τράπεζα Εθελοντών Μυελού των Οστών».
Στο LIFO.gr μίλησε για την ξιφασκία, τις αξέχαστες στιγμές από την μέχρι τώρα αθλητική της πορεία, τις ήττες, τις νίκες και φυσικά την ασθένεια που όχι μόνο της άλλαξε την πορεία της στο χώρο του αθλητισμού αλλά και τον τρόπο που βλέπει την ζωή.
Την ακούμε.
Από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΑΚΡΗ
-Ασθενείς που έχουν νοσήσει από καρκίνο και έχουν βγει νικητές στην μάχη τους με την αρρώστια αναφέρονται συχνά στο «δώρο» που τους έγινε μετά την περιπέτεια.
Άλλαξαν την ζωή τους, πήραν διαφορετικές αποφάσεις, θέματα που θεωρούσαν σημαντικά κατέληξαν να είναι ασήμαντα.
Εσύ όμως νόσησες στα 14 χωρίς να έχεις προλάβει να διαμορφώσεις την ζωή σου ώστε να την αλλάξεις.
Θα έλεγε ότι ο καρκίνος σου έκανε τότε κάποιο «δώρο» το οποίο ανακαλύπτεις σήμερα;
Παρά το ότι ήμουν 14 ετών είχα και εγώ τα δικά μου όνειρα για το μέλλον. Ο αθλητισμός υπήρχε στη ζωή μου και συγκεκριμένα ο στίβος. Το αγαπούσα πολύ και ήθελα να φοιτήσω στην γυμναστική ακαδημία.
Στο μυαλό μου δεν υπήρχε τίποτε άλλο, οπότε με την ανατροπή αυτή άλλαξαν ριζικά οι αποφάσεις μου για την ακαδημαϊκή- επαγγελματική μου πορεία.
Σίγουρα μια τέτοια περιπέτεια σε αλλάζει ως άνθρωπο. Θεωρώ πως γίνεσαι καλύτερος, βλέπεις με άλλο μάτι τη ζωή και μπορείς ακόμη και με απλά πράγματα να είσαι ευτυχισμένος.
Ειδικά στη σημερινή εποχή που έχουμε χάσει λίγο την ουσία ακόμη και της ίδιας της ζωής και ασχολούμαστε με ασήμαντα πράγματα όπως το να πάρουμε το τελευταίο μοντέλο κινητού μην έχοντας συνειδητοποιήσει την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας.
Θυμάμαι κάποτε πόσο είχε εκνευριστεί ένας αθλητής με αυτό τον χαρακτηρισμό όταν έγινε σε μια συνέντευξη στην τηλεόραση, λέγοντας ότι δεν ήθελε διαφορετική αντιμετώπιση από τους άλλους και ότι είναι απλά αθλητής, πρωταθλητής για την ακρίβεια, όπως οι άλλοι.
Έχεις ακούσει τέτοιους χαρακτηρισμούς; Σε ενοχλούν;
Φυσικά και έχω ακούσει το χαρακτηρισμό ήρωας, δύναμη ψυχής . Δεν εξαγριώνομαι με τους όρους αυτούς, απλά πιστεύω πως όλοι όσοι κάνουμε πρωταθλητισμό καταβάλουμε τεράστια προσπάθεια για να φτάσουμε τους στόχους μας, είτε κάποιος έχει αναπηρία είτε όχι.
Σίγουρα τα άτομα με αναπηρία καταβάλουμε μεγαλύτερη προσπάθεια και κάποιοι από εμάς δυσκολεύονται περισσότερο από κάποιους άλλους ακόμη και στο κομμάτι της πρόσβασης στις αθλητικές εγκαταστάσεις αλλά κατά βάση είμαστε το ίδιο. Στερούμαστε πολλά πράγματα από την καθημερινότητα μας και χρόνο από την οικογένεια μας, τους φίλους μας όπως όλοι οι αθλητές.
Όσο για το δύναμη ψυχής θεωρώ πως όλοι κρύβουμε μέσα μας απίστευτη δύναμη που απλά δεν έχουν ανακαλύψει κάποιοι διότι ευτυχώς δεν έχει προκύψει κάποιο σοβαρό γεγονός στη ζωή τους.
Σίγουρα μια τέτοια περιπέτεια σε αλλάζει ως άνθρωπο. Θεωρώ πως γίνεσαι καλύτερος, βλέπεις με άλλο μάτι τη ζωή και μπορείς ακόμη και με απλά πράγματα να είσαι ευτυχισμένος...
-Το μεγαλύτερο μάθημα στον αθλητισμό το έχεις πάρει από τις ήττες ή από τις νίκες; Ποιο είναι αυτό;
Το κάθε ένα σου μαθαίνει και από κάτι.. Είναι δύο αντίθετες λέξεις που όμως και οι δύο σε πλημυρίζουν με τόσο δυνατά συναισθήματα.
Οι ήττες σε στεναχωρούν αλλά σε διδάσκουν ακόμη και για την ίδια τη ζωή ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο, πως πρέπει συνεχώς να προσπαθείς να βελτιώνεσαι, να μην τα παρατάς, να πεισμώνεις και οι νίκες σε γεμίζουν χαρά πως οι κόποι σου αποδίδουν και σου δίνουν το κίνητρο να συνεχίζεις την προσπάθεια σου και φυσικά να μην επαναπαύεσαι.
Οι πέντε πιο έντονες στιγμές μου αγωνιστικά είναι οι ακόλουθες:
1. Ο πρώτος μου αγώνες στο εξωτερικό που με διακατείχε απίστευτο άγχος για το πώς θα αγωνιστώ, το ότι δεν γνώριζα αγωνιστικά τις αντιπάλους μου ώστε να ξέρω πώς να τις αντιμετωπίσω.
2. Σε έναν από τους πρώτους μου αγώνες, στον Καναδά όπου για πρώτη φορά ξεπέρασα τον εαυτό μου έβαλα στην άκρη το άγχος και κατάφερα να κατακτήσω σε Παγκόσμιο Κύπελλο την 8η θέση.
3. Όταν μία μέρα πριν ταξιδέψουμε για αγώνες στο Hong-Kong τραυματίστηκα στο χέρι πολύ άσχημα και παράκουσα τον γιατρό έβγαλα το νάρθηκα και έπαιξα παρά τον πόνο. Τραυματίστηκα άλλες δύο φορές πάνω στον αγώνα αλλά δεν κατέθεσα τα όπλα. (Λάθος που δεν ακολούθησα τις συμβουλές του γιατρού και καλό είναι κανείς να μην κάνει του κεφαλιού του όπως έκανα εγώ).
4. Όταν σε αγώνες στην Ιταλία στο Πανευρωπαϊκό με διακατείχε η ένταση, το πάθος το πείσμα και κατάφερα να κερδίσω όλα τα παιχνίδια εκτός από ένα και να δείξω πραγματικά το επίπεδό μου αγωνιστικά. Ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές μου αγωνιστικά.
5. Με την ομάδα μου είμαστε πολύ δεμένοι, σαν οικογένεια. Έχουμε ζήσει πάρα πολλές όμορφες στιγμές μαζί δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια από αυτές. Οι στιγμές με την κατάκτηση κάποιου μεταλλίου, οι απονομές και ο εθνικός ύμνος. Το ότι σε αρκετά μέρη του κόσμου συναντάμε Έλληνες ομογενείς και μας στηρίζουν με την παρουσία τους στους αγώνες και την φιλοξενία τους σαν να είμαστε οικογένεια τους.
Πέρσι το Πάσχα ήμασταν στον Καναδά, παρόλα αυτά όμως νιώσαμε τις μέρες αυτές. Πήγαμε όλοι μαζί στον επιτάφιο, στην Ανάσταση, ετοίμασαν πασχαλινό τραπέζι για μας, τσουγγρίσαμε αυγά, φάγαμε μαγειρίτσα και όλα αυτά τα έκαναν για μας και στερήθηκαν τους συγγενείς και φίλους. Αυτές τις στιγμές δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ αλλά ούτε και τους ανθρώπους αυτούς φυσικά.
-Τι είναι αυτό που σε συναρπάζει περισσότερο στην ξιφασκία;
Η ξιφασκία είναι ένα διαφορετικό, ξεχωριστό, ασυνήθιστο άθλημα που συνδυάζει πολλά πράγματα. Αυτό είναι που με συναρπάζει.
Πρέπει να είσαι ήρεμος αλλά ταυτόχρονα σε ετοιμότητα, να είσαι γρήγορος και χαλαρός, να έχεις στρατηγική και να προσπαθείς να κάνεις τον αντίπαλο να πέσει στην παγίδα σου, να μπορείς να προβλέψεις τις κινήσεις του αντιπάλου για να μπορείς να τον αποκρούσεις να έχεις εκρηκτικότητα και φυσικά πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και η ψυχολογία.
Θα μπορούσες να αναφερθείς στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο Σύλλογος «Όραμα Ελπίδας» και σε μια ιστορία ασθενή που έχει μείνει ανεξίτηλη στην μνήμη σου;
Η δράση του Συλλόγου ‘’ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ’’ είναι να ενημερώνει τον κόσμο για το τι είναι μεταμόσχευση, ποιοι ασθενείς χρειάζονται, πως μπορεί κάποιος να εγγραφεί ως εθελοντής δότης μυελού των οστών και να δώσει λίγα κύτταρα από το αίμα του γα να σωθεί μια ζωή.
Προσπαθεί να αναπτύξει συνεργασίες με Νοσοκομεία της Αττικής αλλά και της περιφέρειας, λαμβάνει μέρος σε εκδηλώσεις ενημέρωσης ανά την Ελλάδα για να διευκολύνει όλο τον κόσμο αρχικά να ακούσει και να καταλάβει πως είναι μια ακίνδυνη διαδικασία και πως αφιερώνοντας λίγες ώρες από τη ζωή του μπορεί να χαρίσει χρόνια ζωής σε κάποιον συνάνθρωπο του.
Με τους ασθενείς δεν έχουμε επαφή, δεν είναι εύκολο να μπεις στην Μονάδα που νοσηλεύονται οι ασθενείς (όχι για να μην ‘’κολλήσουμε’’ εμείς κάτι, αλλά για να μην μεταφέρουμε το οτιδήποτε στον ασθενή ο οποίος δεν έχει καλό ανοσοποιητικό σύστημα).
Παρόλα αυτά με είχαν συγκλονίσει τα λόγια ενός μικρού λέγοντας: δεν θα ζήσω εγώ επειδή εσύ φοβάσαι; Είναι και αυτό απλό και μοιάζει με την αιμοδοσία. Δεν αξίζει αν σκεφτούμε το ότι προσφέρουμε ζωή;
-Αυτή την περίοδο προετοιμάζεσαι για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο που θα γίνουν το 2020.
Θα ήθελα να αναφερθείς στο πως θα μπορούσε η Πολιτεία να βοηθήσει ακόμα περισσότερο το άθλημα της «Ξιφασκίας με αμαξίδιο».
Ποια είναι η μεγαλύτερη έλλειψη που υπάρχει αυτή την στιγμή;
Τα προβλήματα είναι πολλά σε όλα τα αθλήματα.
Στην ξιφασκία συγκεκριμένα κατά την γνώμη μου από τα πιο σοβαρά είναι πως δεν έχουμε δικό μας προπονητικό κέντρο και στην αίθουσα που μας φιλοξενούν, δυστυχώς δεν υπάρχει προσβασιμότητα για τα άτομα με αμαξίδιο καθώς και στο πεζοδρόμιο δεν υπάρχει κάποια ράμπα.
Ένα δεύτερο σημαντικό πρόβλημα είναι πως δεν μπορούν να καλυφθούν τα έξοδα μας για τους αγώνες από την ομοσπονδία πράγμα που σημαίνει πως αν δεν έχεις χορηγό πρέπει να καλύψεις με προσωπικά σου έξοδα την συμμετοχή σου στους αγώνες.
Προσωπικά έχω την τύχη να έχω τη στήριξη του Συλλόγου φίλων παιδιών με καρκίνο ‘’ΕΛΠΙΔΑ’’ και νιώθω ευγνώμον γι’ αυτό και μπορώ να παλέψω για τον στόχο μου, την στιγμή που κάποιοι συναθλητές μου καλύπτουν μόνοι τους τα έξοδα και αν αδυνατούν χάνουν τους αγώνες.
-Πριν λίγες μέρες είχες γενέθλια (το είδα στο facebook!) και καθώς διάβαζα την ιστορία σου και αποσπάσματα από συνεντεύξεις και ετοιμαζόμουν να σου ζητήσω συνέντευξη έκανα την εξής σκέψη και την γράφω χωρίς διάθεση για κολακεία έτσι όπως ακριβώς το σκέφτηκα:
«Στα 29 της έχει παλέψει με τον καρκίνο και έχει νικήσει, ζει ανεξάρτητη, έχει κερδίσει πρωταθλήματα, προετοιμάζεται για μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση, βοηθάει τους ανθρώπους διαδίδοντας το μήνυμα της προσφοράς μυελού των οστών.
Άλλοι στα 29 μας δεν ξέραμε τι μας γινόταν;» Κάνεις απολογισμούς για όσα έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα; Πως αισθάνεσαι εσύ για όσα έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα;
Σίγουρα έπαιξε ρόλο το ότι έχω περάσει την περιπέτεια αυτή της υγείας μου. Άλλοι στα 14 τους ζούσαν το φυσιολογικά με την οικογένεια τους με τους φίλους το σχολείο τους ανέμελα.
Σε εκείνη την ηλικία εγώ ήμουν μακριά από την αδερφή μου, από το σχολείο τους φίλους τις δραστηριότητές μου και σίγουρα καθόλου ανέμελα. Όλα αυτά σε κάνουν να ωριμάζεις πιο γρήγορα οπότε να αντιμετώπιζες και διαφορετικά κάποιες καταστάσεις.
Όλοι μου λένε πως με θαυμάζουν για τα όσα έχω καταφέρει, προσωπικά δεν το βλέπω έτσι γιατί ξέρω ότι έχω να κάνω και να δώσω πολλά ακόμη.
Τι είναι ευτυχία για εσένα;
Ευτυχία για μένα είναι πάνω απ’ όλα να έχω την υγεία μου φυσικά και η οικογένεια μου, να έχω δίπλα μου αγαπημένα άτομα, να ζω την κάθε μέρα όσο πιο όμορφα και παραγωγικά γίνεται και στο μέλλον να έχω και εγώ την δική μου οικογένεια και να έχω πετύχει επαγγελματικά και αθλητικά.
Πηγή: lifo.gr
Το διαβάσαμε απο το: ilia24.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου