6η και 7η θέση σε Πανευρωπαϊκούς Αγώνες στα 100 μ. πρόσθιο και 200 μ. μεικτή ατομική, πανελλήνια ρεκόρ στα 100 μ. πρόσθιο, 100 μ. πεταλούδα, 200 μ. μεικτή ατομική, καθώς και στα 50, 100 και 400 μ. ελεύθερο.
Η πρωταθλήτρια κολύμβησης Έφη Γκουλή αποδεικνύει καθημερινά ότι η αναπηρία δεν αποτελεί εμπόδιο σε τίποτα.
Μιλήσαμε ένα βράδυ αργά, μετά την προπόνησή της, για τη ζωή, τις σπουδές της, την αγάπη της για το κολύμπι, τις δυσκολίες του πρωταθλητισμού και το πώς είναι να ζεις χωρίς κόμπλεξ για την αναπηρία σου.
Το δεξί της χέρι κόπηκε κατά τη διάρκεια της κύησης της μητέρας της από τον ομφάλιο λώρο. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σπάνια περίπτωση, τόσο για την Ελλάδα όσο και για το εξωτερικό.
«Στα υπερηχογραφήματα φαινόμουν να έχω δυο χέρια και δυο πόδια. Μετά από έρευνα του γιατρού, προέκυψε ότι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τυλίχτηκε ο ομφάλιος λώρος στο χέρι μου.
Είναι σπάνια περίπτωση και είμαι πολύ τυχερή που είχα αυτούς τους γονείς, γιατί άλλοι πιστεύω ότι θα με παρατούσαν. Μου έχουν πει ότι τότε ρωτήθηκαν από τον γιατρό, αν ήθελαν να κάνουν ένα πείραμα, να πουν ότι θα με δώσουν για υιοθεσία και να δουν πόσοι άνθρωποι θα με ήθελαν».
Μέχρι πέρυσι τον Δεκέμβριο, η Έφη έβλεπε από την τηλεόραση να βραβεύονται οι συναθλητές της και ανατρίχιαζε.
Όταν ήρθε η ώρα να ανεβεί στο βάθρο, ένιωσε κάτι που δεν μπορεί να το περιγράψει. «Είναι αλλιώς να το βλέπεις κι αλλιώς να το ζεις, δεν μπορείς να το περιγράψεις», λέει η Έφη καθώς τα μάτια της λάμπουν.
Οι γονείς της Έφης το αντιμετώπισαν με τον καλύτερο τρόπο, καθώς η Έφη δεν απέκτησε ποτέ κόμπλεξ λόγω της αναπηρίας της και ήταν ανέκαθεν εξαιρετικά κοινωνική.
Η ενασχόλησή της με το κολύμπι ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, πρωτίστως για λόγους υγείας. «Έπρεπε να κολυμπάω για να μην ατροφήσει το χέρι μου.
Ξεκίνησα χειμώνα και φοβόμουν πολύ. Όταν μπήκα πρώτη φορά στην πισίνα 3,5 ετών, δε μου άρεσε καθόλου. Αρχικά δε μου άρεσε καθόλου, μέχρι τη στιγμή που πήγαινα ως και με χιόνια στην εξωτερική πισίνα στο Αιγάλεω, όπου έχω πάρα πολλές παιδικές αναμνήσεις.
Μέχρι τα 12 έκανα κολύμπι με αρτιμελείς, στην ομάδα του Αιγάλεω.
Μια μέρα, εκεί που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω από την κούραση και με δεδομένο ότι δε μπορούσα να ακολουθήσω το επίπεδο των άλλων – μπορούσα να τα κάνω όλα αλλά με διαφορετικό τρόπο – με είδε ο προπονητής που έχω μέχρι σήμερα.
Επικοινώνησε από κάτι γνωστούς και μου έκανε πρόταση να αθληθώ επαγγελματικά με άτομα με ειδικές ανάγκες.
Έτσι ξεκίνησα τον πρωταθλητισμό. Ο προπονητής μου μού έμαθε να αγαπάω ξανά το κολύμπι, μετά που είχε αρχίσει η φλόγα του να σβήνει μέσα μου».
Διαβάστε όλο το άρθρο στο: tilestwra.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου