Λέγεται ότι η μοίρα του ανθρώπου είναι γραμμένη στο χέρι Μας γι΄αυτό και την κρατάμε…
Ο Μπάρμπα- Παναγιώτης κρατούσε τη μοίρα του μέχρι την ώρα που τελείωσε η λειτουργία της Αναστάσεως..
Αυτό έκανε και όταν υπηρετούσε ιεροψάλτης στο χωριό μας.
Έφευγε όταν τελείωνε η λειτουργία για να γυρίσουν στο σπίτι να φάνε την καθιερωμένη μαγειρίτσα.
Άφησε την μοίρα πλέον ελεύθερη μαζί με την ψυχή του και αποχαιρέτησε τα εγκόσμια 20΄λεπτά μετά τη λειτουργία της Αναστάσεως 19 Απριλίου 2020.
Γεννήθηκε το 1920 και μεγάλωσε μέσα σε εποχές δύσκολες.
Η γενιά του αντιμετώπισε εφιάλτες, μεγάλες εθνικές και κοινωνικές αναστατώσεις. Οι γονείς του αγρότες δουλεύαν σκληρά να ζήσουν, την οικογένειά τους.
Τις ίδιες αρχές πήρε ο Μπάρμπα-Παναγιώτης, δούλεψε με την αγαπημένη του γυναίκα , τη Γιαννίτσα, και αποκατάστησε καλά την μοναχοκόρη του Ντινούλα, έτσι την φωνάζαν…
Ο γαμπρός του Δημήτρης στάθηκε δίπλα του ,σαν πραγματικός γιός του.
Ήταν άνθρωπος ήσυχος, εργατικός , φιλότιμος, πρόσχαρος και πολύ κοινωνικός.
Πάντα θα σου πρότεινε να σε κεράσει ήθελες δεν ήθελες.
Άνθρωπος της εκκλησίας και άσκησε τα καθήκοντα του ιεροψάλτη για πολλά χρόνια στην εκκλησία του Αγ. Γεωργίου στο χωριό μας.
Ήταν ενεργός πολίτης είχε άποψη για την εποχή που έζησε, αλλά και για την σημερινή.
Ήταν ενεργό μέλος του Συλλόγου μας, πάντα πλήρωνε τις εισφορές του και συμμετείχε σε όλες τις διαδικασίες, αλλά και στις εκδηλώσεις μας.
Έγινε εκδήλωση για την ημέρα του Πατέρα., και τιμήσαμε όλους τους υπερήλικες του χωριού μας. Ήταν το τιμώμενο πρόσωπο μαζί με άλλους πατριώτες.
Η χαρά τους δεν περιγράφεται .
Στο τέλος όταν άκουσε τραγούδια, παρότι είχε πεθάνει πρόσφατα η γυναίκα του λέει χαρακτηριστικά:
<<Εγώ θα χορέψω σήμερα και ας θυμώσει η Γιαννίτσα>>. Άρχισε πρώτος το χορό και έγινε ένα όμορφο γλέντι.
Με λίγα λόγια άφησε το στίγμα του στην κοινωνία του χωριού μας και θα τον θυμόμαστε πάντα.
Για την τοπική μας ιστορία αξίζει να αναφέρουμε το εξής περιστατικό.
Το παλιό σχολείο, Δωρεά Συγγρού, ήταν κτισμένο σε τοποθεσία που το κτυπούσε από όλες τις πλευρές αέρας. Αυτό αποδείχθηκε στην πορεία επικίνδυνο.
Μικρό παιδάκι , στην πρώτη Δημοτικού, (1929) αδύνατο όπως ήταν ο αείμνηστος, το πήρε ο αέρας στο διάλειμμα, τον έσυρε γύρω στα εκατό μέτρα, και έσπασε τα πόδια του.
Επαναστάτησε τότε το χωριό , το σχολείο έκλεισε με τη σύμφωνη γνώμη των υπηρεσιών. Η Καλίδονα τότε άνηκε στην Νομαρχία Μεσσηνίας.
Το σχολείο αυτό δεν ξαναλειτούργησε. Ενοικιαζόταν σπίτια μέχρι που φτιάχτηκε το σχολείο που στεγάζεται σήμερα το Λαογρ. Μουσείο.
Ο θάνατός του αποτελεί το τέλος μιας εποχής.
Κλείνει σιγά σιγά ένα σημαντικό κεφάλαιο της γενιάς αυτής , που δούλεψε σκληρά και είχε μεγάλη προσφορά στην τοπική κοινωνία του χωριού μας.
Εμείς οι νεότεροι τους χρωστάμε πάρα πολλά.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της αγαπημένης του Καλιδονας που τον σκέπασε.
Αιωνία του η μνήμη
Τριανταφυλλιά Νιάρχου, Δείτε περισσότερα εδώ -Πολιτιστικός Σύλλογος Καλίδονας "Σάρενα"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου