Ένας χρόνος φεύγει ένας χρόνος έρχεται. Βρισκόμαστε στο κατώφλι του νέου χρόνου και θέλουμε να σας στείλουμε τις καλύτερες μας ευχές.
Πάντα κάθε χρόνος που περνάει έχει και το ιδιαίτερο γνώρισμά του.
Αρχικά θα σας μεταφέρουμε λόγια αισιόδοξα που χρησιμοποιούσαν οι προγονοί μας τέτοιες μέρες. <<Πλούτη ποτέ δε ζήλεψα και ούτε πολλά ζητάω, υγεία μόνο να έχουνε οι άνθρωποι που αγαπάω..>> λόγια ποιητικά, βγαλμένα μέσα από την καθημερινή τους ζωή.
Η Ομάδας μας, εύχεται να είστε υγιείς , μην χάνεται τις ελπίδες σας για ό,τι καλύτερο επιθυμείτε.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τούτο. Μπορεί κάθε μία μέρα να τελειώνει. Δεν τελειώνουν όμως οι ελπίδες και οι προσδοκίες μας, ούτε θα πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε όνειρα..
Μπορεί μερικά όνειρα να μην πραγματοποιούνται, θα σας δίνουν λόγο να ξυπνάτε το κάθε πρωί με καινούργιες δυνάμεις και να συνεχίζετε να χαμογελάτε και να ονειρεύεστε χαρούμενα και ευτυχισμένα πράγματα.
Σας ευχαριστούμε που διάθετε λίγο χρόνο από την προσωπική σας ζωή και μας παρακολουθείτε.
Ελπίζω ότι θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τις αντιδράσεις , τις απόψεις και τις προτάσεις σας γύρω από την παράδοση και τον πολιτισμό μας.
Εμείς σήμερα θα σας κάνουμε να χαμογελάστε με το παρακάτω κείμενο που είναι πραγματικά γεγονότα από τους προγόνους μας.
Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε και να το λέτε και στους φίλους να περνάτε ευχάριστα.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!!
<<Μετά το τέλος του πολέμου, η αμερικάνικη βοήθεια έστειλε στην κοινότητα ένα μεγάλο ραδιόφωνο, το οποίο λειτουργούσε με γεννήτρια, συνοδευόμενη από δύο τεράστια μεγάφωνα.
Την ευθύνη της λειτουργίας του την είχε ο Πρόεδρος του χωριού, Διονύσιος Χριστόπουλος (Μπόνος).
Τα δύο μεγάφωνα τα τοποθετούσαν σε δύο μεγάλά κυπαρίσσια -το ένα στην είσοδο του χωριού και το άλλο στο νεκροταφείο- ώστε η μουσική να ακούγεται σε ολόκληρο το χωριό.
Κάθε μέρα ο Πρόεδρος έβαζε σε λειτουργία το ραδιόφωνο και ακούγονταν τραγούδια σε όλο το χωριό.
Μάλιστα, ήταν τόσο καθαρή και δυνατή η μουσική που κατάφερνε να ακουστεί και στο γειτονικό χωριό «Μπισχίνι».
Τις απογευματινές ώρες σε κάθε γειτονιά έστηναν και χορούς. Κάπως έτσι καθημερινά διασκέδαζαν και ξεχνούσαν τις δυσκολίες, που αντιμετώπιζαν.
Αξίζει να αναφερθούμε σε δύο περιστατικά, που φανερώνουν την αντίδραση κατοίκων ηλικίας άνω των ογδόντα ετών, όταν πρωτάκουσαν για την ύπαρξη ραδιοφώνου στο χωριό!
Α. Ο Γέρο-Κοτσιαύτης ήταν πεθερός του Κουμάκια. Ερχόταν από το καφενείο. Η γριά-Κοτσιαύταινα άκουγε τα τραγούδια, αλλά δεν ήξερε που τραγουδάνε. Ρωτάει το γέρο της: «Που είναι αυτοί που τραγουδάνε;»,
«Κάτι άνθρωποι είναι μέσα σ' ένα μεγάφωνο»,της απάντησε.
«Και πως χωράνε όλοι μέσα;»,τον ξαναρωτά η γριά.
«Δεν ξέρω και εγώ αυτή την απορία έχω…».
«Αχ ρε μαύρε γέρο, τώρα που έρχονται όλα τα καλά, εμείς φεύγουμε…».
Β. Η γριά Ραφαήλαινα (Θανάσω), μάνα του Νίκου Σταυρόπουλου «Κουμάκια», ήταν τυφλή.
Ο εγγονός της, Ραφαήλ, πήρε ένα ραδιόφωνο και το τοποθέτησε κάπου κοντά της για να τη διασκεδάζει.
Τον ρώτησε «που ακούγονται αυτοί οι άνθρωποι, που τραγουδούν» και εκείνος της αποκρίθηκε «πως έφερε αυτούς τους ανθρώπους για να τη διασκεδάσουν».
«Και ποιος θα τους πληρώσει όλους αυτούς»,αναρωτήθηκε η γιαγιά.
«Θα τους πληρώσουμε με σιτάρι»,της απάντησε ο εγγονός της.
Αφού πέρασαν δύο μέρες, τον κάλεσε και του δήλωσε: «Έλα παιδάκι μου, πάρε αυτούς τους ανθρώπους απ' εδώ. Θα μας πάρουν ούλο το σιτάρι και δεν θα ‘χουμε να φάμε.»
«Ε τότε βρε γιαγιά, θα τους πληρώσουμε με άλλο είδος, κρασί, τσοπέλες, σταφίδα…»
«Τι λες, παιδάκι μου, εμείς θα μείνουμε νταγντάνι (δηλαδή χωρίς τίποτε)».
Ωστόσο, η φθορά του χρόνου επηρέασε και το συγκεκριμένο ραδιόφωνο.
Όταν σταμάτησε να λειτουργεί, δεν κατάφεραν να βρουν ανταλλακτικά για να το επιδιορθώσουν και έτσι οι κάτοικοι έπαψαν να απολαμβάνουν αυτή την καθημερινή γλυκιά συνήθεια.>>
ΒΙΒΛΙΟ ΜΑΣ: ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΡΕΝΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΙΔΟΝΑ...
Τριανταφυλλιά Νιάρχου-Η Καλίδονα του Πολιτισμού & της Παράδοσης!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου