Είναι μία ιερή γιορτή για το έθνος μας και όλοι οι Έλληνες νιώθουμε μια υπερηφάνεια για την ημέρα αυτή.
Χρειάστηκαν πολλές θυσίες και πολλοί αγώνες και ζούμε εμείς ελεύθεροι σήμερα. Η ιστορική μας μνήμη δεν πρέπει ποτέ να μας εγκαταλείψει. Πρέπει πάντοτε να είμαστε έτοιμοι να φανούμε αντάξιοι τους, αν κάποτε παραστεί ανάγκη.
 |
| ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΘΩΜΑ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ |
Με την ευκαιρία της Εθνικής μας γιορτής σας παραθέτουμε τις αναμνήσεις της εκπαιδευτικού Δέσποινας Θωμά-Γεωργοπούλου από το βιβλίο μας << Από τη Σάρενα στην Καλίδονα>>
<<Συνταξιούχος εκπαιδευτικός θυμάται περασμένες εποχές και εκδηλώσεις για το αθάνατο 1821 στα σχολεία:
2021: έτος συγκίνησης, έτος αναμνήσεων, έτος που ο νους γυρνά διακόσια χρόνια πίσω… Τότε που αθάνατη η ελληνική ψυχή, πλούσια σε συναισθήματα, εμποτισμένη και γαλουχημένη με νάματα φιλοπατρίας έθετε τον εξαντλημένο εαυτόν της παρά τις κακουχίες, τα βάσανα, τις στερήσεις, τα αισθήματα σκλαβιάς και ταπείνωσης, πλούσιο, όμως, σε ηθικές αξίες και ιδανικά, για ένα σκοπό: την πολυπόθητη ΛΕΥΤΕΡΙΑ.
 |
| 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1934 ΔΗΜ. ΣΧ. ΑΡΡΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΛΙΔΟΝΑ |
«Ελευθερία ή Θάνατος» έλεγαν και ρίχνονταν στη μάχη, σχεδόν άοπλοι, αλλά με γενναιότητα, ανδρεία και απαράμιλλο θάρρος.
Ξεσηκώθηκαν με μια ψυχή για να ανατινάξουν το βαρύ ζυγό της σκλαβιάς, που τους πλάκωνε τετρακόσια χρόνια.
Γεννιούνταν και πέθαιναν γενιές και γενιές στη σκλαβιά, μα ο πόθος τους για λευτεριά θέριευε και δυνάμωνε.
Άφηναν γυναίκα και παιδιά και έπαιρναν τα βουνά. «Μάνα σου λέω, δεν μπορώ για τους Τούρκους να δουλεύω» έλεγαν και έφευγαν για τον αγώνα.
Δε θα αναφερθώ ονομαστικά στους αθάνατους ήρωες, ούτε στις μάχες που έδωσαν, στις θυσίες και στα κατορθώματά τους, που είναι γνωστά σε όλους και τα δικαιώνει η ιστορία του ΕΙΚΟΣΙ ΕΝΑ.
Στα χρόνια, που εμείς, οι παλιοί δάσκαλοι, με τις εκδηλώσεις μας, ξαναζούσαμε τον αγώνα του ξεσηκωμού (τότε που δεν υπήρχαν τηλεοράσεις και διαδίκτυο).
Με τις εκδηλώσεις μας ξαναζωντανεύαμε τις θρυλικές μορφές των ηρώων και μεταδίδαμε στους μαθητές μας τον θαυμασμό, τη φιλοπατρία και τις ηθικές αξίες της φυλής μας.
Θυμάμαι βάζαμε κάτω θρανία και πάνω σανίδες, που έφεραν οι μαθητές, τέσσερα δοκάρια στις γωνίες, κουβέρτες γύρω γύρω και σεντόνια για κουρτίνες.
Οι μαθητές αντενεργούσαν, ζούσαν έντονα την κάθε στιγμή της προετοιμασίας. Ήξεραν τι κάνουν, πώς το κάνουν και γιατί το κάνουν.
Ένιωθαν τη χαρά της δημιουργίας και τον ενθουσιασμό για την προσφορά τους. Μόνοι τους, με την παρουσία του δασκάλου, κουβαλούσαν δάφνες και στόλιζαν το σχολείο, την εκκλησία και όλους τους χώρους.
Η αίθουσα κατάμεστη από γονείς, συγγενείς, αλλά και όλους τους κατοίκους του χωριού, που περίμεναν πώς και πώς να ‘ρθει αυτή η μέρα!
Κρίμα που δεν υπήρχαν σύγχρονα μέσα (βίντεο) να αποθανατίσουμε αυτές τις αξιοθαύμαστες στιγμές για να τα έχουν για τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους μαθητές, που ξεπερνούσαν τους καλύτερους ηθοποιούς, νιώθοντας ότι εκείνες τις στιγμές είχαν μετουσιωθεί στα αληθινά πρόσωπα των ηρώων. Το ζούσαν πραγματικά!
Θυμάμαι με συγκίνηση, τη στιγμή που το έργο παρουσίαζε τη σύλληψη παιδιών από Τούρκους, για παιδομάζωμα ή ελληνοπούλες για τα τούρκικα χαρέμια, όπου η σκηνή, καθώς ήταν από σανίδες, έτρεμε!
Νόμιζες ότι θα διαλυθεί από την αντίσταση των ελληνόπουλων για να μην τους πάρουν οι εχθροί. Δεν υπήρχε άνθρωπος μικρός ή μεγάλος, στην αίθουσα, που να μην δακρύσει! Πόσο μάλλον γονείς, παππούδες και συγγενείς των μικρών ηθοποιών!
Όλοι εμείς, δάσκαλοι, μαθητές, γονείς, απλοί θεατές, κρατούμε μέσα μας τις εκδηλώσεις αυτές τόσο ζωντανές, που δεν θα σβήσουν ποτέ!
Με αυτές τις αξίες η ιστορία μας θα μείνει αναλλοίωτη και ο αγώνας των ηρώων μας και γενικά των προγόνων μας θα μας κάνει υπερήφανους ανά τους αιώνες.
Οι μαθητές μεγάλωσαν, έγιναν και αυτοί γονείς, ίσως κάποιοι παππούδες, μα δε λησμόνησαν ποτέ το ρόλο τους στις θεατρικές παραστάσεις.
Όσοι από αυτούς, μάλιστα, με αντάμωσαν, ύστερα από χρόνια, μου έλεγαν κάποια λόγια από το ρόλο τους ή κάποιους στίχους από κάποιο σπουδαίο ποίημα!
«Τι γιορτάζουμε στις 25 Μαρτίου;» απαντώντας «το ΟΧΙ στους Ιταλούς» και το αντίστροφο.
Πόση απογοήτευση αλήθεια; Γιατί τάχα; Τι φταίει; Πιστεύω ακράδαντα ότι οι νέοι της εποχής μας δεν έχουν βιώματα.
Δεν είναι δεμένοι με το ένδοξο παρελθόν μας. Δεν ένιωσαν τις θυσίες αυτών, που έδωσαν τη ζωή τους για τη δική τους Ελευθερία.!
Πόσο προβληματίζομαι, πόσο λυπάμαι, όταν βλέπω τη διαφορά αγωγής παλιά και τώρα. Σκέφτομαι πόσα μηνύματα δίναμε και τι χαρακτήρες οικοδομούσαμε!
 |
| ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΗΜ. ΣΧ/ ΚΑΛΙΔΟΝΑΣ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1962 |
Όταν, αργότερα, βρέθηκα σε πολυθέσια σχολεία με όλες τις ανέσεις, με μόνιμες εγκαταστάσεις, με αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, μόνιμη θεατρική σκηνή, πλήρως εξοπλισμένη, με ηλεκτρικές και μικροφωνικές εγκαταστάσεις, έφερνα τότε στη σκέψη μου το παρελθόν, στους δύσκολους καιρούς, που χωρίς σύγχρονες εγκαταστάσεις, αγωνιζόμαστε να παρουσιάσουμε κάτι δυνατό, κάτι ωραίο και σωστό.
Απορούσα και διερωτώμουν: Πώς και με ποιες πρακτικές γνώσεις, με τι δύναμη,αλλά και με τι μέσα διεκπεραιώναμε όλες αυτές τις εκδηλώσεις;
Η απάντηση ερχόταν άμεσα: Απλά αντιγράφαμε τους δικούς μας δασκάλους! Τους φέρναμε ζωντανά στη μνήμη μας για να μας οδηγούν και να μας εμπνέουν.
Ο νους μου γυρνούσε στο παρελθόν, στα δικά μου παιδικά χρόνια. Τότε που εμείς, μικροί μαθητές τότε, καθόμαστε στα θρανία προσηλωμένοι στους δικούς μας δασκάλους, που με ευσυνειδησία έκαναν το καθήκον τους.
Σε όλη μου την εκπαιδευτική καριέρα δεν τους αγνόησα ποτέ, ένιωθα πάντα ζωντανή την παρουσία τους, τους αντέγραφα και ενεργούσα, όπως εκείνοι.
Επιδρούσαν θετικά στους μαθητές δημιουργώντας έτσι ΧΡΥΣΕΣ ΓΕΝΙΕΣ με ιδανικά και αξίες, που έκαναν θαύματα σε δύσκολους καιρούς για την πατρίδα.
Ξεπηδούσαν τότε καινούργιες μορφές ηρώων, που έδιναν ψυχή και σώμα για να την υπερασπισθούν.
Πολέμησαν με ηρωισμό και αυταπάρνηση στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, στα χιονισμένα βουνά, κατατροπώνοντας τους εχθρούς και προκαλώντας τον παγκόσμιο θαυμασμό!
Έδωσαν και αυτοί με τη σειρά τους ό,τι ωραίο και ανιδιοτελές είχαν πάρει από τους δικούς τους δασκάλους, τους θερμούς λειτουργούς της παιδείας, που ήταν πάντα «η λαμπάδα που έλιωνε για να φωτίσει».
Στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης γίνεται εκ μέρους των ισχυρών της γης προσπάθεια ισοπέδωσης. Δεν έχουν ιστορία και προσπαθούν να δώσουν νέα πρότυπα ζωής, φέρνοντας λήθη της ιστορίας και του πολιτισμού μας.
Τούτους τους καιρούς, που ο Ελληνισμός γιορτάζει τα διακόσια χρόνια ξεσηκωμού και ανατίναξης της μαύρης σκλαβιάς, καθώς και την απόκτηση της πολυπόθητης λευτεριάς, ο νους γυρνάει στο παρελθόν, ξαναζωντανεύει τις θρυλικές μορφές των ηρώων μας.
Παίρνει δύναμη να συνεχίσει επάξια το παράδειγμά τους, ώστε η πατρίδα μας η αθάνατη Ελλάδα, που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα να γίνει πρότυπο φιλοπατρίας και αξιών σε όλους τους λαούς της γης.
Εύχομαι να φωτίσει ο Θεός τους Έλληνες, πολύ περισσότερο τους νέους μας, να κάνουν μια καινούργια ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, γιατί για πόλεμο πρόκειται!
Όχι πόλεμο με όπλα, αλλά ένα πόλεμο πνευματικό, ένα πόλεμο διάσωσης, ανάδειξης και προβολής της ιστορίας μας.
Είναι χρέος της νέας γενιάς να δείξει ότι είναι συνεχιστές των υπεράξιων προγόνων μας και παίρνοντας δύναμη να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους, ώστε η πατρίδα μας, η αθάνατη Ελλάδα, που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα, να γίνει φωτεινός φάρος,που θα φωτίζει και θα καθοδηγεί όλους τους λαούς της γης!
Η ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται!!>>
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου