Από την προμνημονιακή περίοδο, μαζί με άλλους έγκυρους αναλυτές, τονίσαμε ότι το πρόγραμμα που επέβαλαν οι δανειστές, το Μνημόνιο, είναι ένα υπερΣύνταγμα που καταλαμβάνει όλους τους κλάδους Δικαίου (κυρίως του Δημοσίου) και όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Συνεχώς επικαιροποιείται προς το χειρότερο και επιβάλλει μόνιμους ακρωτηριασμούς και αλλαγές στη ζωή των Ελλήνων.
Καμιά από τις δημόσιες συντεταγμένες και αλληλοελεγχόμενες εξουσίες, δεν διαφεύγει του «ενδιαφέροντός» του. Κυρίως διατάραξε τις μεταξύ τους ισορροπίες. Όλες τίθενται στην εξυπηρέτηση των σκοπών του, παρά το ότι οι μέθοδοι που μετέρχεται, αντίκεινται σε θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος, της ΕΣΔΑ, των Διεθνών Συμβάσεων και του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη.
Πρόκειται περί σοβαρής αλλοίωσης του πολιτεύματος. Από αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία, έστω και αφυδατωμένη, μεταλλάσσεται σε μιαν αποικιοκρατική διακυβέρνηση, με την ένταξή μας στην περιφέρεια της ΕΕ.
Τονίσαμε εξ αρχής ότι, αφού η κοινοβουλευτική λειτουργία του πατερναλιστικού συστήματος διακυβέρνησης έχει μεταβληθεί σε θεραπαινίδα της εκτελεστικής εξουσίας, η μόνη λειτουργία που μπορεί να αντιδράσει, να επαναφέρει δηλαδή στο μέτρο των δικών της αρμοδιοτήτων, τη λειτουργία του Συντάγματος, των Διεθνών Συμβάσεων και των Νόμων, είναι η δικαστική.
Η «αξίωση» αυτή βέβαια ήταν υπερβολική, αν λάβουμε υπόψη τη στάση που τήρησαν οι δικαστές σε κρίσιμες στιγμές της ελληνικής και συνταγματικής μας πορείας. Μια νομική όμως εξανάστασή τους θα φανέρωνε σε όλους τους πολίτες την αληθινή φύση του Μνημονίου, ενός προγράμματος αρχών και δεσμεύσεων που εκπορεύονται από τον μονεταριστικό και αντικοινωνικό νεοφιλελεύθερο δογματισμό, ο οποίος -φύσει και θέσει- αντιμάχεται την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και τη δημοκρατική οργάνωση της Πολιτείας.
Δυστυχώς η Δικαιοσύνη με αποφάσεις της (κυρίως την 668/2012 ΟλΣτΕ) νομιμοποίησε τις διατάξεις του πρώτου Μνημονίου (με τις οποίες περικόπηκαν μισθοί, συντάξεις κ.λπ., αλλά και εκχωρήθηκε στους δανειστές η εσωτερική ρυθμιστική αρμοδιότητα που ανήκει στον νομοθέτη), όπως και την αποικιοκρατική Δανειακή Σύμβαση εμμέσως, αφού αυτή δεν είχε εισαχθεί, ούτε εισήχθη ποτέ, προς κύρωση στη Βουλή.
Η 668/2012 απόφαση της ΟλΣτΕ συμπληρώθηκε και με την 1972/2012, η οποία νομιμοποίησε το «χαράτσι» και με τις σκέψεις της «έδωσε συνταγματικότητα» στις ενέργειες των δανειστών για τη διαχείριση των ελλειμμάτων και των χρεών. Οι τεκμηριωμένες και επαινετές μειοψηφίες που περιέχει είναι δυστυχώς εξαίρεση στον κανόνα.
Αλλά, πλην αξιόλογων αποφάσεων των επιμέρους κατώτερων Δικαστηρίων, η γνωμοδότηση της 4ης Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου για το συνταξιοδοτικό του Δημοσίου, άλλαξε αυτή την παράδοση μνημονιακής συμπόρευσης κι επανέφερε τη συνταγματική θέαση.
Τη σκυτάλη έλαβε η ελπιδοφόρα 1101/2012 απόφαση του ΠολΠρωτΑθ, που έκρινε συνολικά αντισυνταγματικό το «χαράτσι», αλλά δυστυχώς ανεστάλη με την υπ’αριθ. 227/19-12-2012 απόφαση του Τμήματος Αναστολών του Α.Π., αφού εκεί κυριάρχησε το δημοσιονομικό κριτήριο.
Η Δικαιοσύνη, έστω και αργά, αφυπνίζεται. Αν οι δικαστές και όλος ο νομικός κόσμος είχαν εξ αρχής εντρυφήσει στις προβλέψεις του Μνημονίου, τα πράγματα θα ήσαν διαφορετικά! Είτε πίστεψαν καλόπιστα, είτε παρασύρθηκαν από την επίκληση δημοσίου συμφέροντος από τους δανειστές(!!), είτε δεν κατάλαβαν, δεν έθεσαν εγκαίρως το εμπόδιο της νομιμότητας στο πολλαπλώς αντιδημοκρατικό αυτό κείμενο.
Τώρα και οι δικαστές έλαβαν πείραν των επιδεινώσεων που βαθαίνουν την κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση. Η Δικαιοσύνη θα κληθεί πάλι να κρίνει το θανατηφόρο, κοινωνιοκτόνο και εθνοκτόνο Μνημόνιο της γενικευμένης κοινωνικής αποσάθρωσης και της κατάλυσης του νομικού μας πολιτισμού.
Είναι καιρός να δώσει μια ολοκληρωμένη απάντηση βάσει των αρχών του Δικαίου, της μορφής του πολιτεύματος και του σεβασμού των κανόνων της συντεταγμένης λειτουργίας του δημοκρατικώς Δρώντος Λαού.-
* Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-EKM και πρόεδρος της Ενωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους(ΕΝΥΠΕΚΚ, www.enypekk.gr)
ΠΗΓΗ eproini.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου