Χωρίς γιατρό και προσβάσιμο δρόμο
Λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, ότι με το πέρασμά του γιατρεύει και επουλώνει όλες τις πληγές.
Καμιά φορά δεν είναι έτσι όμως. Δεν μπορεί να είναι έτσι. Δεν πρέπει ίσως να είναι έτσι.
Αλήθεια πώς να ξεχάσεις αυτούς τους ανθρώπους, τις φωνές τους, τα γέλια τους, τα όνειρά τους για ζωή, που όμως κόπηκαν τόσο απότομα, τόσο ξαφνικά, με τόσο βάναυσο τρόπο.
12 χρόνια μετά. Και ο πόνος πλανάται ακόμα. Τον νιώθεις και εσύ, τον βλέπεις στα βουρκωμένα μάτια των ανθρώπων που σου μιλούν, στα σφιγμένα χέρια τους πάνω στο τραπέζι.
Τους ρωτάς και βλέπεις το πρόσωπό τους να σφίγγεται.
Όπως μας είπαν «οι εικόνες των ανθρώπων μας, των συγγενών μας, των φίλων μας, των συγχωριανών μας θα είναι πάντα εδώ μαζί μας.
Περνάμε από την στροφή πατάμε το γκάζι , στρίβουμε το κεφάλι να μην δούμε, να μην πονέσουμε….αλλά μάταια. Ο πόνος είναι εδώ κάθε μέρα και κάθε νύχτα».
Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007, ώρα 2.30 το μεσημέρι, αφόρητη ζέστη με θερμοκρασία άνω των 40 βαθμών Κελσίου, ξηρασία και ισχυροί άνεμοι, συνθέτουν το σκηνικό του καιρού.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα, βράζει κόλλυβα με πετρογκάζ στην αυλή του σπιτιού της στον οικισμό Παλαιοχώρι, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη Μάκιστο .
Άγνωστο πως, ξεσπά φωτιά και μέσα σε λίγα λεπτά οι φλόγες φουντώνουν και αρχίζουν με μανία να «καταπίνουν» ότι υπάρχει στο διάβα τους.
Μάκιστος και Αρτέμιδα είναι τα πρώτα χωριά που η φωτιά συναντά στο πέρασμά της κάνοντας τα πάντα στάχτη και αποκαΐδια.
Καλλιεργήσιμες εκτάσεις, αιωνόβια πευκοδάση, σπίτια, αποθήκες.
Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί όρθιο στο πέρασμα της πυρκαγιάς, τίποτα δεν μπορεί να την τιθασεύσει.
Μισή ώρα μετά το ξέσπασμα της φωτιάς, στη μαρτυρική στροφή της Αρτέμιδας θα γραφεί η μεγαλύτερη τραγωδία.
Συνολικά 26 άνθρωποι, μόνο στη μοιραία στροφή της Αρτέμιδας, εγκλωβίζονται στην προσπάθειά τους να φύγουν και αφήνουν εκεί την τελευταία τους πνοή.
Η φύση επέστεψε…. οι άνθρωποι όχι
Δώδεκα χρόνια μετά , οι γυμνές και κατάμαυρες τότε πλαγιές , τώρα φέγγουν καταπράσινες.
Αν κάποιος δεν ξέρει τι έγινε εδώ στις 24 Αυγούστου του 2007, η φύση θα μπορούσε να τον ξεγελάσει.
Όχι και οι άνθρωποι.
Στη στροφή προς Αρτέμιδα, στο σημείο όπου εκείνη την ημέρα γράφτηκε η πιο μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας του Νομού μας , εκεί όπου έχασαν τη ζωή τους 26 άνθρωποι, όταν εγκλωβίστηκαν από τις φλόγες στην προσπάθειά τους να διαφύγουν, 14 εκκλησάκια στέκουν το ένα δίπλα στο άλλο.
Το καθένα μαρτυρά τον ανθρώπινο πόνο .
Είναι οι τρεις εποχικοί πυροσβέστες που μέχρι τέλους έδωσαν την δική τους μάχη με τις φλόγες, είναι ζευγάρια και αδέρφια, κάτοικοι μόνιμοι αλλά και επισκέπτες που είχαν έρθει για διακοπές, είναι ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά.
Είναι τέλος η Αθανασία Παρασκευοπούλου με τα τέσσερα ανήλικα παιδιά της, την Αγγελική, την Μαρία, την Αναστασία και τον Κωνσταντίνο, με τα οποία την βρήκαν αγκαλιά στην πλαγιά, όπου η φωτιά τούς πρόφτασε.
Σε αυτή την στροφή, πόσος πόνος κρύβεται . Είναι σχεδόν αβάσταχτο να βρίσκεσαι εδώ.
Και δε φταίει η ζέστη ή ο αδυσώπητος ήλιος του Αυγούστου.
Φταίει αυτή η περίεργη φορτισμένη σιωπή, ίσως επειδή ξέρεις πού βρίσκεσαι και τι έγινε εδώ.
Όσο και αν προσπαθεί η φύση να σε ξεγελάσει, αυτό το τοπίο, αυτή η στροφή κρύβει κάτι απόκοσμο. Έχει κρατήσει, έχει κάνει δικές της 26 ψυχές.
Νίκος Λώλος
Συντάκτης Εφ. ΠΑΤΡΙΣ
Δείτε όλο το άρθρο στο: patrisnews.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου