Το Φανάρι είναι ένα όμορφο χωριό της ορεινής Πελοποννήσου που υπάγεται στον Καλλικρατικό Δήμο Ανδρίτσαινας-Κρεστενών (πρώην Καποδιστριακός Δήμος Ανδρίτσαινας).
Το Φανάρι είναι ξακουστό για την ιστορία του και για το φυσικό κάλλος της περιοχής.
Το Φανάρι είναι γνωστό για τα πλατάνια,τα γεφύρια,τις πετρόκτιστες βρύσες και τους πολλούς νερόμυλους.
Στην κορυφή της Ζακούκας και σε υψόμετρο 1344 μέτρων οι Φράγκοι, πάνω στα ερείπια αρχαίου τείχους, έκτισαν το κάστρο του Κρεπακόρε στα τέλη του 13ου αιώνα.
Το Φανάρι κατά τον 14ο και 15ο αιώνα πέρασε στον έλεγχο του Δεσποτάτου του Μυστρά.Μάλιστα είχε παραχωρηθεί στον φιλόσοφο Γεώργιο Γεμιστό ή Πλήθων με αργυρόβουλο του Νοέμβριο του 1427 απο τον Δεσπότη του Μυστρά,Θεόδωρο Β΄ Παλαιολόγο και με χρυσόβουλο του Οκτωβρίου του 1428 απο τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Η’ Παλαιολόγο.
Μετά την πτώση των Βυζαντινών, το Φανάρι έγινε πρωτεύουσα της επαρχίας Φαναρίου και έδρα των Τούρκων Πασάδων.
Όλοι οι μουσουλμάνοι έφυγαν κατά την ίδρυση του Βασιλείου του Μορέως απο τους Βενετούς το 1688.
Οι Βενετοί όρισαν το Φανάρι ως ένα απο τα 23 τερριτόρια της Πελοποννήσου.
Μετά τον δίμηνο Ενετοτουρκικό πόλεμο του Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 1715 η Πελοπόννησος περνάει για περίπου 100 ακόμα χρόνια στα χέρια των Τούρκων.
Το Φανάρι παραμένει διοικητική έδρα του Πασά και του Καδή ενώ γιγαντώνεται ο μουσουλμανικός πληθυσμός.Το Φανάρι λειτούργησαν Τζαμιά,χαμάμ,δικαστήριο και φυλακή.
Κατά την Επανάσταση του 1821,οι Τούρκοι και ο Πασάς του Φαναρίου προσπάθησαν να καταφύγουν στο κάστρο της Τριπολιτσάς και ο Κολοκοτρώνης τους πρόφτασε και τους έστησε καρτέρι στα στενά του Αγίου Αθανασίου κοντά στην Καρύταινα.
Στην Μάχη στις 27 Μαρτίου 1821 που ακολούθησε ο Κολοκοτρώνης,οι Πλαπουταίοι,οι Ανδριτσάνοι και οι Έλληνες Φαναρίτες κατέσφαξαν τους Τούρκους του Φαναρίου.
Περισσότερες πληροφορίες για την προσφορά του Φαναρίου στην Εθνική Παλιγγενεσία συναντούμε στο βιβλίο του Στάθη Παρασκευόπουλου «Οδοιπορώντας στην επαρχία Ολυμπίας»:
«Την 25ην του μηνός Απριλίου 1828 ο αντιστράτηγος Γιαλιπ Μπέης, μετά του στρατού του κινήσας, διευθύνετο διά την επαρχίαν Φαναριού.
Αλλ΄οι Αρκάδιοι – σημείωσε οι Τριφύλιοι- με 700 Φαναρίτας υπό τους οπλαρχηγούς Χριστόπουλον και Ζαριφόπουλον, προκαταλαβόντες θέσεις οχυράς εκτύπησαν τους διαβαίνοντας εκείθεν εχθρούς με συνεχή τουφεκισμόν.
Εφόνευσαν 150, 47 επλήγωσαν, 12 εζώγρησαν, κατέλαβαν 3 σημαίας εχθρικάς, 200 όπλα και περί τους 180 ημιόνους και ίππους μετά ζωοτροφών και πολεμοφοδίων.
Εδώ εφονεύθηκαν 9 Αρκάδες και 7 επληγώθηκαν. Φαναρίται 11 και 13 επληγώθηκαν.Ο Γαλίπ Μπέης οπισθοδρομήσας κατεσκήνωσεν παρά το χωρίον Σκληρού, απέχον ώρας 2 και 2/4 εκ της Ζούρτσης.
Μετά ταύτα οι Φαναρίται μετέβησαν εις τας εστίας των. Κατά την μικράν εκείνην μάχην, διάρκεσα σαν 1 ½ ώραν, ο Γαλίπ Μπέης, εφώρμησεν 5/κις κατά των Ελλήνων ίνα τους εκδίωξη και ανοίξει δίοδον, αλλ΄απεκρούσθη κρατερώς…»
Μετά την Απελευθέρωση απο την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την έλευση του Όθωνα το Φανάρι εξακολουθεί να είναι διοικητική έδρα.
Παρακάτω δημοσιεύουμε το ΦΕΚ 12/18-4-1833 όπου ορίζεται το Φανάρι ως πρωτεύουσα της Επαρχίας Ολυμπίας του τότε Νομού Μεσσηνίας.
Το ΦΕΚ υπογράφουν οι τρείς Αντιβασιλείς του νεαρού Βασιλιά Όθωνα Άρμανσπεργκ,Μάουερ και Χέιδεκ καθώς και οι Γραμματείς της Επικράτειας Σ.Τρικούπης,Α. Μαυροκορδάτος,Γ. Πραίδης και Ι. Κωλέττης.
Σήμερα το Φανάρι δεν έχει την αίγλη του παρελθόντος.
Βασικές αιτίες είναι η δύσκολη ορεινή επιβίωση,η άνοδος άλλων κοντινών οικισμών,η μετανάστευση και η αποκοπή μέρους του χωριού σε νέο οικισμό (Μύλοι).
Σύμφωνα με την απογραφή του 2011,το Φανάρι είναι το μεγαλύτερο χωριό της Δημοτικής Ενότητας Ανδριτσαίνης με 163 κατοίκους και ακολουθούν τα χωριά Σέκουλας με 157,Μάτεσι με 133,Δαφνούλα με 131,Λινίσταινα με 110 και Δραγώγι με 103.
Οι μόνιμοι κάτοικοι ασχολούνται με αγροτικές και κυρίως κτηνοτροφικές εργασίες.
Μάθετε περισσότερα για το Φανάρι Ολυμπίας στο: fanariolympias.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου