Μια φορά κι έναν καιρό, πολύ πριν την εμφάνιση των ταχέων αυτοκινητόδρομων και της ψηφιακής εποχής, ο σιδηρόδρομος της Πελοποννήσου ήταν το σήμα κατατεθέν των μεταφορών στον Μοριά.
Η σημασία του, μάλιστα, για τις τοπικές κοινωνίες της Πελοποννήσου ήταν τεράστια, καθώς επί της ουσίας διακινούσε την αγροτική παραγωγή της χώρας, λειτουργούσε ταχυδρομικές υπηρεσίες (μέχρι το 1970) και υπήρξε για πολλά χωριά το μοναδικό δημόσιο μέσο μεταφοράς έως ακόμα και τη δεκαετία του 1980!
Στην ακμή του, το 1905, μετέφερε 1.740.000 επιβάτες ετησίως και 251.000 τόνους εμπορευμάτων, καλύπτοντας 750χλμ. και διαθέτοντας 159 σταθμούς, από την Αττική μέχρι τη Μεσσήνη και από τη Νεμέα μέχρι φυσικά την Πάτρα!
Πόλεμοι, κατοχή, εμφύλιος, αστυφιλία, οικονομικές κρίσεις άφησαν τα σημάδια τους στην υπερεκατονταετή λειτουργία του σιδηροδρόμου, με το οριστικό τέλος να έρχεται το 2011.
Ηταν, όμως, αυτό το οριστικό τέλος;
Αποκαλυπτική είναι η συνέντευξη του προέδρου του ΟΣΕ Γιάννου Γραμματίδη στην εφημερίδα «Πελοπόννησος».
Διάβασε περισσότερα στο pentapostagma
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου